Vader, waarom liet je ons alleen?
Wij die zoveel van je houden.
Waarom kan ik die dag niet vergeten?
Het was de zwaarste dag uit mijn leven.
Ik zie nog alles voor mijn ogen,
ze hadden 10 minuten eerder gezegd
42 graden koorts
en toen wist ik het al,
'het was je dood'.
Ik ging bij je waken,
maar ik was er maar net
en toen kreeg ik het te horen
van je koorts en toen wou
moeder ook niet weg.
(Zij kon er wegens haar ziekte normaal
gesproken niet heel de nacht blijven)
Je deed je ogen een laatste keer open,
glimlachend keek je me nog even aan,
toen sloot jij de ogen
er begon een ader te kloppen in je slaap
plots hield alles op,
je koorts zakte vlug weg
ik begon je af te tasten op zoek naar leven,
het was tevergeefs.
De dood was gekomen
en nam jou bij ons vandaan.
Wij hebben nooit van jou
afscheid kunnen nemen.
Jij was verlamd,
kon niets meer,
kon niet eens meer praten,
je keek ons gedurende 12 dagen
alleen maar aan,
je wou niet gaan,
je bleef vechten,
het heeft niet mogen zijn.
Dikwijls rolde er een traan
over je wangen,
je kon ons niet vertellen
wat er in je omging
want je kon niet meer praten.
Nu zijn er 10 jaar voorbij
en nog steeds zie ik
die avond voor mijn ogen verschijnen.
Ik probeer er niet meer
aan te denken,
maar dat lukt niet zo goed
de laatste tijd
want jij was er altijd voor ons
als wij het moeilijk hadden.
Jij en moeder hielden zoveel van ons.
Moeder vraagt dikwijls
bij je foto of aan je graf
'Vader, waarom liet je mij achter?
Waarom nam je mij niet met je mee?'
Wij moeten jou loslaten
en in jou blijven geloven,
jou goede raad opvolgen.
De liefde die je aan ons gaf
zullen wij nooit vergeten!