zo nacht, zo praal, zo is zij,
satijn geplooid, haar lach gestreken
en ik
de dolle dwaas, die niet kan zwijgen, niet kan spreken
alles wat ik doe lijkt afgestemd op haar gespin
Haar getover, mij betovert
Onderdanig aan haar tranen,
maar gelukkig in haar schoot
in haar land van toen de tijd
geen verstand, enkel liefde
Liefde voor het leven
of zeker toch voor even
kon ik haar maar geven:
mijn belofte, trouwgelofte
maar niets is zo oneerlijk dan
het verbloemen van een leugen
dan het verachten van de waarheid
zo nacht, zo praal,...... zo zonde