dit gedicht heb ik al een hele tijd geleden geschreven toen een vriend van me overleed bij een ongeluk, dit is nu ongeveer 1,5 jaar geleden, de laatste alinea heb ik er een paar maanden geleden aan toegevoegd.


Ted

Ik begin nu langzaam te beseffen
Wat er is gebeurd
Jij hebt mij verlaten
Mijn leven is verkleurd

Alles lijkt zo leeg en hol
Nu jij er niet meer bent
Ik leef niet meer in kleur maar in zwart-wit
Ik wou dat ik je nooit had gekend

Dan had ik nu niet zo veel pijn gevoelt
En kon ik vrolijk verder leven
Ik wou dat, dat mogelijk was
Nu jij bent vertrokken en ik hier ben gebleven

Ik wou dat ik mijn emoties kon uitzetten
Maar mijn emoties luisteren niet naar mij
Ze gaan hun eigen weg
En die gaat mijn wil voorbij

Ik weet niet precies wat ik allemaal voel
Woede, verdriet maar vooral pijn
Dat komt door jou, ook al kan je er niets aan doen
Dood gaat iedereen, maar waarom moest jouw tijd zo vroeg zijn.

Het is niet eerlijk
Op je zestiende hoor je nog niet dood te gaan
Maar iemand vond van wel
En haalde jou bij mij vandaan

Lieve Ted, ik zal je nooit vergeten
Jij blijft altijd in mijn gedachten
Ik ben nu niet meer boos
Maar de pijn gaat nooit helemaal weg, hoe lang ik ook zal wachten