Aan jou, die de wegen van het duist
Aan jou, die de wegen van het duister bewandeld
Je komt en gaat,
Laat een spoor van verderf achter,
Niets vermoedend neem je ons mee,
Totaal onverwacht sta je voor de deur,
Zonder te kloppen val je binnen,
En als je vertrekt,
Ga je weer zonder enig geluid.
Je neemt ons mee,
Laat onze geliefden achter,
Smekend om terugkomst,
Maar zonder twijfel sleur je ons mee,
Waarnaar toe wil men niet weten,
In onwetendheid laat je ons tevreden achter,
Maar niets is minder waar.
De eindbestemming niet verklappend,
Bij aankomst pas is onze weg bekend,
Omvangen worden door het onuitdovende,
Of in vrede de eeuwigheid beleven.
Waarom laat je onze geliefden alleen achter,
Is hun gelukkigheid geen reden genoeg,
Waarom neem je niet alles mee,
Maar alleen het onmisbare?
We hebben liever alles of niets.
Waarom laat je ons lichaam rottend achter,
Als voedsel voor de aarde?
Waarom neem je ook niet het tastbare mee,
Opdat je ons in een keer doet verdwijnen,
Waarom bezoek je ons leven onuitgenodigd?
Dit alles zal onbeantwoord blijven,
Tot de dag dat jij je hand uit strekt naar mijn ziel,
Tot de dag dat ik weet wat mijn weg zal zijn,
Tot de dag dat we elkaar in de ogen kijken,
Beiden met een blik van herkenning,
Jij ziet degene voor wie je gekomen bent,
En ik diegene die ik het meest vrees..
Je komt en gaat,
Laat een spoor van verderf achter,
Niets vermoedend neem je ons mee,
Totaal onverwacht sta je voor de deur,
Zonder te kloppen val je binnen,
En als je vertrekt,
Ga je weer zonder enig geluid.
Je neemt ons mee,
Laat onze geliefden achter,
Smekend om terugkomst,
Maar zonder twijfel sleur je ons mee,
Waarnaar toe wil men niet weten,
In onwetendheid laat je ons tevreden achter,
Maar niets is minder waar.
De eindbestemming niet verklappend,
Bij aankomst pas is onze weg bekend,
Omvangen worden door het onuitdovende,
Of in vrede de eeuwigheid beleven.
Waarom laat je onze geliefden alleen achter,
Is hun gelukkigheid geen reden genoeg,
Waarom neem je niet alles mee,
Maar alleen het onmisbare?
We hebben liever alles of niets.
Waarom laat je ons lichaam rottend achter,
Als voedsel voor de aarde?
Waarom neem je ook niet het tastbare mee,
Opdat je ons in een keer doet verdwijnen,
Waarom bezoek je ons leven onuitgenodigd?
Dit alles zal onbeantwoord blijven,
Tot de dag dat jij je hand uit strekt naar mijn ziel,
Tot de dag dat ik weet wat mijn weg zal zijn,
Tot de dag dat we elkaar in de ogen kijken,
Beiden met een blik van herkenning,
Jij ziet degene voor wie je gekomen bent,
En ik diegene die ik het meest vrees..
Reacties op dit gedicht
| *Shanti*: | Zaterdag, juli 03, 2004 18:03 |
| Gelukkig zijn ziel en geest eeuwig...! Groetjes, namasté, Shanti |
|
| ThE/CuRe?: | Zaterdag, juli 03, 2004 17:28 |
| wauw echt prachtig geschreven!!! ThE/CuRe? |
|
| LadyDestiny: | Zaterdag, juli 03, 2004 15:41 |
| Echt heel mooi! Ik heb er bijna geen woorden voor. Mooi verwoord. | |
| nien: | Zaterdag, juli 03, 2004 14:29 |
| wow.. je verwoord het heel mooi.. zit echt een betekenis in dit gedicht.. vind het heel knap dat je er zo over kan dichten! kuz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Esma Kammite | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 03 juli 2004 | ||
| Thema's: | ||