Tijgers
In elke vorm zijn ze wonderbaarlijk mooi,
In de open natuur of in een kooi.
De zon die schittert in hun gezicht,
Of hun vacht glanzend onder het maanlicht.
Vroeger hadden ze het perfecte leven,
Al duurde die tijd maar héél even.
Enkele jaren geleden, waren ze zo vrij als een vogel
nu is het oppassen,anders worden ze geraakt door een kogel.
In hun dromen,
Was er geen angst meer,
En geen kogel die hun geliefden dood keer op keer.
Daar baden ze in een rivier van vreugde en gelukkig zijn
Niet een van bedrog,angst en pijn.
In het wild kom je hen amper tegen,
Omdat ze er nooit de kans toe kregen.
Mensen sluiten hen op in kooien
Zij zijn nu onze prooien.
Nu zijn ze met uitsterven bedreigd,
Laten we ophouden met doden en hopen dat dit dier nog een kans krijgt.
Een kans krijgt om te leven.
En de tijgers terug hun oude leven geven
Laat ze terug liefde en geluk uitstralen
Zodat ze niet terug in angst en verdriet verdwalen
Vrijheid, weg van de mens
Dat is hun hartenwens
* dit gedichtje heb ik geschreven omdat het waar is tijgers zijn met uitsterven bedreigd en dat is onze schuld. er moet iets aan gedaan worden anders gaan de mensen van de toekomst dit dier nooit meer in levende lijve zien en dat zou zonde zijn want het zijn immers héél mooie dieren*