Na iedere ruzie,
elk meningsverschil...
Steeds blindelings geloven,
een nieuwe kans...
Maar ondertussen begrijp ik gewoonweg niet,
waarom je me altijd als die ene vluchtweg ziet...
Een simpele vlucht...
Als je denkt dat het leven je niets meer biedt...
En ook de hersenkronkels over het waarom,
komen niet langer tot een uiteindelijke slotsom...
Onze vriendschap,
brengt stilaan alleen maar verdiet...
Misschien besef ik nu pas,
dat je toch nooit een echte vriendin in me ziet...