Er zijn geen woorden
voor zo'n groot verdriet,
ze begrijpen nog steeds niet
waarom hij hun verliet.
Ik heb geen woorden van troost
voor hen die achterblijven.
Zo'n groot verdriet
zal jaren nodig hebben
om te slijten.
Woorden van troost,
ik wou dat ik ze vond.
Hetgeen zij nu moeten doormaken,
schreeuwd men niet van de daken.
Maar toch is het goed
om erover te praten.
Ik wou dat ik ze kon helpen,
dat ik hun verdriet kon verzachten,
maar dat gaat niet.
Zijn familie maakt vandaag
de zwaarste dag door
uit hun leven.
Ik ben even stil...
krijg het koud
bij de gedachten aan vandaag.
Ik kan niet naar zijn
afscheidsviering gaan
en daar voel ik mij schuldig voor.
Wat nu gedaan?
Ik doe aan vrijwilligerswerk
op zaterdagvoormiddag,
kan juist vandaag
niet gemist worden,
maar had toch graag
naar die viering gegaan.
Ik voel me schuldig...
schuldig en alleen.
Het is een buurjongen van ons,
dan zou ik toch moeten gaan.
Of niet soms?
Ik voel me schuldig...
echt schuldig,
en krijg dat gevoel
niet van me afgezet.
Ik hoop dat ze begrijpen
dat mijn dochter in mijn
plaats is gegaan.
Ik wou dat ik hun kon helpen,
buren zijn er toch voor elkaar!
Ik wens ze vandaag extra veel sterkte toe!
26-06-2004