Ik was doodsbang, ik dacht dat hij het ging zeggen,
hij weet nu dat ik ben verkracht,
waarom is het zo moeilijk om in iemand vertrouwen te leggen,
of iets te vinden wat de pijn verzacht.
Vergeten zal hij niet kunnen,
*zucht*, volgend jaar heb ik hem weer als mentor,
ik ben zo bang, hij komt steeds dichterbij,
het is zo moeilijk, maar hij heeft me nu door.
Zal ik praten of zwijgen,
de vorige keer dat hij het erover had, verstijfde ik,
misbruik, het was hem meteen al duidelijk,
ik had het gevoel "help ik stik".
hij weet ook al dat ik snijdt,
daar gaat weer zo'n vervloekte druppel, zoveel pijn,
hij denkt dat ik lijdt,
maar hij mag het niet weten, niet verder, het hoort niet zo te zijn.
Niemand mag mijn pijn kennen,
want dan moet ie uit de buurt blijven,
en als ie komt, dan zal ik weer hard wegrennen,
het enige wat k kan doen is blijven schrijven.
Dan heb ik volgens hem een eetprobleem,
ik wil alleen maar 35 kilo wegen,
wordt zo moe van al die zeikerige mensen om mij heen,
geisoleerd, nu gaat het verder dan te verlegen.
Dissociatie, moet dat ook nog komen,
ik zak in elkaar, ik ben zo moe,
ik kan niet eens meer van een beetje rust dromen,
verdomd, zeg dan wat ik verkeerd doe.
problemen, ik ben het leven zo zat,
ik weet geen richting meer op te gaan,
alsof ik ooit in iemand vertrouwen had,
nee, ik wil gewoon hiervandaan.