je voelt niets voor me
je zal het vast nooit doen
je denkt: "wat moet ik met ze"
ik wacht nodeloos op een zoen
ik raak je niet
ik ontroer je nooit
het lijkt me dat je niet ziet
wat voor een kans je nu vergooit
ik bewonder je zo oprecht
maar ik denk ook heel goed na
geen zin meer dat ik voor je vecht
je wilt dus dat ik ga
je bent me al vergeten
mijn moeite, hartstocht,pijn was
slechts iets dat je afleidt
had ik beter moeten weten?
of, je bent zo prachtig, blijf ik toegewijd?