het leek uit mezelf te komen
alsof ik sprak en toch niet
alsof ik toekeek vanuit mijn dromen
zoals je iemand anders praten ziet
ik zei het dan wel oprecht
maar ik was niet ik,
het leek onwaarschijnlijk, zo onecht
als het op me overkwam. er was geen ik
geen mij, geen zijn
er waren alleen de woorden
zonder die slechts leegte en pijn
en niemand die de woorden hoorde
twijfelde aan jou of mij
ieder die mij iets zei te voelen
liet mijn liefde voor jou iets bekoelen
ik twijfelde aan alles, maar jij
jij liet de zeeen vooor me stromen
de rotsen praten
de bomen zingen
jij gaf mij mijn dromen
dus alles leek vloeiend te komen
alsof ik het deed en toch weer niet
...maar dan...
is er iemand die het verschil ziet?