ja, ik ben God
ik jaag ze na
de wolken in mijn hoofd
grijp hun koppen bij de staart
en vorm ze tot mijn hemel
ja, ik ben God
en schep mijn eigen luchten
vorm spookgedachten uit
een wereld vol met kluchten
ik pak je lach
als het even mag
het diepste wat je denkt, dat
wat je met je ogen schenkt
zo streel ik mijn omgeving
voel het intense van beleving
van levens vol met spijt
over hun zoekgeraakte tijd
maar in de dood
zal ik de hemel schonen, ooit
zal voor die tijd nog komen
onze passie gaat dan over rood
wil melker
20/06/2004
[&]*MaanDrop*[&]: | Zondag, juni 20, 2004 14:38 |
Mooi geschreven. Iedereen is een beetje God als je het zo bekijkt. Liefs, Aibell |
|
sunset: | Zondag, juni 20, 2004 11:53 |
Alsof je nu pas (verbaasd?) beseft dat je God bent [ik schreef dat al bijna 40 jaar geleden :=)]. En in de eenheid van alle Goden (zij, jij, ik) creƫren wij de Goddelijkheid (en in die zin 'schonen' wij idd de dood). Ik mag je wil melker. Schitterend gedicht overigens. Liefs / sunset |
|
Paul de Bruyn: | Zondag, juni 20, 2004 11:51 |
Wil... ik weet niet wat ik moet zeggen, maar dit gedicht is zwaar om te lezen, maar 't straalt tegelijkertijd rust uit... Mooi met een glimlach Paul |
|
christina: | Zondag, juni 20, 2004 10:31 |
Jee Wil wat indrukwekkend maakt me een beetje stil van mij mag jij God zijn en niet alleen in de dood ik lees je gedichten liever hier dan hoog in de lucht liefs christa |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 20 juni 2004 | ||
Thema's: |