Gedichten-Freaks
Zoeken
Nieuws
Wie doet wat
Aanmelden
Gebruikersnaam
Wachtwoord
Aanmelden
Wachtwoord vergeten?
Nog geen account? Registreer!
Registreren
×
Velden met een astriek (*) zijn verplicht!
Je schrijversnaam/gebruikersnaam*
Wachtwoord*
Bevestig wachtwoord*
E-mailadres*
Webadres
Geboortedatum
Land*
Selecteer je land
Nederland
België
Anders
Hoe heb je ons gevonden?
Ik wil per mail op de hoogte worden gehouden van leuke aanbiedingen van de Gedichten-Freaks en partners.
Registeren
Wachtwoord vergeten
×
Email adres
Versturen
vergeten
Had het niet verwacht
Zou je bijna smeken
Ik heb er op gewacht
Hoe jij mij zou vergeten
Zoveel ben jij voor mij
Verwerking van verdriet
Zo blij maakte je mij
Nu doe je dat niet
De laatste keer dat ik je zag
Was je zo ontzettend blind
Zag je niet dat ik je zo mag
Ook al ben ik maar een kind
Toen werd alles anders
Ik had je teveel vertrouwd
Je werd een van de aanranders
Mijn gevoel werd koud
Ruzie doet zo veel pijn
Ik heb je moeten achterlaten
Ik vond je altijd zo fijn
Om zo goed mee te praten
Onze gesprekken zijn dood
Allemaal door die ene keer
De leegte is zo groot
Opvullen kan niet meer
Ik kan je beter laten verdwijnen
Zodat ik de pijn niet zo voel
Zelf weg zitten kwijnen
Mijn leven zonder doel.
Reacties op dit gedicht
papillion vindt het leuk als je reageert op dit gedicht
Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres
Registreren en plaatsen
Over dit gedicht
Auteur:
papillion
Gecontroleerd door:
Frummel
Gepubliceerd op:
02 juni 2004
Thema's:
[Eenzaamheid]
[Verdriet]
[Leven]