Mag ik heel even mijn gevoel verraden?
Zelfs voor mijzelf eens eerlijk zijn?
Flink zijn is het motto van mijn leven.
Als kind geleerd, geen aangeborenheid.
Mag ik eens kwaad zijn, in misère baden?
Vloeken met uitbundig woordgebruik
Een harde schreeuw in niet verzwegen pijn?
Mezelf in zelfmeelij als een batterij ontladen?
Wat zal er dan nog van mij over zijn?
Verdomme, ik zal opnieuw beginnen
omdat ik weet dat ik toch verder moet.
Hoe lang ik mee zal gaan weet ook ik niet
maar ik zal mijn dagen vruchtbaar laten zijn..
Van bittere pijn en van eenzame rouw.
zal bitterheid verzachten tot vage memorie
Tijd, weet ik uit ervaring, zal me helen.
Al lijkt het nu een onwaarschijnlijkheid.
Dit was mijn schreeuw, dat het genoeg mag zijn.