De woensdagzon maakt jou
vrolijk met haar vurige stralen,
die de overdosis zonnecrème
op je huid doen smelten.
Jij maakt een wilde levenssprong
en roept me na ‘volg je me, toe?’
terwijl je een eend boetseert
in de o zo blauwe lucht.
Ik herinner me plots weer die avond
vlak voor je eerste date, toen je,
met komkommers op je ogen,
de slappe lach en ook de hik kreeg
en hoe ik achter je aan huppelde
om de rondvliegende groenteschijfjes
met open armen op te vangen.
Je moeder kon er niet mee lachen,
heel haar diner voor die avond
naar de bom, gelukkige dat er
nog van die alternatieven bestaan.
Jij kwaakt als je eend van het lachen
wanneer ik het je allemaal navertel
en ik sluit mijn ogen, wat is het
zalig om zo zorgeloos te zijn…