De regen laat zijn druppels vallen,
de koude wind streelt mijn haar.
Ik wil schuilend in de dood zijn armen,
bang voor het angstaanjagend gevaar.
Vallend in het zwarte gat is geen gevaar,
huilen om groot verdriet is geen pijn.
Maar verdrinken in je eigen gedachtens,
dat is het minste van fijn.
De duisternis grijpt de wereld,
het is als een schemerlichtje in het donker.
Het voelt zo pijnlijk wanneer je lief er niet is.
De maan shijnt alleen nog dodenlicht en de sterren hebben geen geflonker.
Heeft het dan nog zin om te hopen,
op een bestaan zonder of met jou naast me.
Niet dat ik ooit nog naast je kan lopen,
onder de sterren, kijkend in jouw glanzende ogen.
Nu:
Laat de regem zijn druppels vallen,
en de koude wind streelt mijn haar.
Tranen laten mij huilen,
als ik naar jouw verlossende graf staar.
*Jappie, mis je....ookal was het 4 jaar geleduh, je bent nog steeds in mijn hartje. Kleffe zoen je nichtje...*
Ooit zal ik je weer ontmoeten,
in het heldere licht.
En je dan nooit meer verlaten,
je blijft voor altijd in zicht.
Misschien is het gevaarlijk,
om te huilen door het leven.
En je te laten troosten door de dood.
Maar wanneer de zon ondergaat,
is de lucht prachtig rood.
En die laat me denken aan jouw gezicht,
die ik nu nog mis.
Maar ik weet dat je weet hoe het is...
;)