Moeder aarde, op haar besproeid
groen als een daglied laagland rilt
mijn wezensgras; het helplateau
met onze voeten zweeft hoog
Tranendalen (zo te zien) gaan als
kerstcadeaus open.
'Daar de wereld:
nirwana der ikken. Knip door
de galgriemen rond je buik,
de wolfstanden ballons om je hals,
de molenstenen aan je voeten.
Ontdooi uw poolstem, schuif weg
de rotsgordijnen. Val!
Duik! Eén. Tw..
'Zegt de ijsberg: ik wil smelten - en
smelt hij? Klimt het zaad als
een apenkind uit haar oerkracht-ik?
Moeder aarde, gij bruidsbed der
bronstigen, gij bronstigen zelf,
prop mest als stookkolen in
mijn sluiskeel -
en laat dan
de ladder en de mand komen.
(1968)
Auteur: rosseel eric | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 16 mei 2004 | ||
Thema's: |