De tijding...
Vanuit ziel gedreven
inkt doordrenkt papier
binnen een fles
te water vergeven
laat 'k touwen vieren
verzeild in
nieuwe wegen
breng 'k verhoudingen
terug tot balans
Al vaar 'k
't springtij weer tegen
geen golfslag
zal doen kenteren
mijn glans
'k draag de drang
zover 'k kan dragen
te zien 't uitzicht van
allerhoogste dagen
zolang 'k maar verlang
tot de ster
van 't noorderlicht
welke kinderogen
laat stralen
strelend
mijn vervallen
g
Geschreven door
maria : | Woensdag, mei 12, 2004 20:52 |
wow.......ademloos gelezen zo innervoelend geschreven liefs, maria |
|
Phoweyk: | Woensdag, mei 12, 2004 20:17 |
het gaat verder dan het bewuste en het doet mij denken in verlichting. voor een fractie. :). heerlijk. knuffel. |
|
Ninandra: | Woensdag, mei 12, 2004 19:55 |
Jemig, je doet me nog steeds verbazen over je schrijfkunsten. Hou vast aan deze positieve gedachten, dan zal geen berg te hoog zijn en geen dal te laag, je komt er toch wel doorheen! ;) Lieve liefs terug, en bedankt voor je sweet reactionie. |
|
Paul de Bruyn: | Woensdag, mei 12, 2004 19:42 |
oud en jong samenvallend terwijl de natuur gewoon verder gaat... prachtig gedicht, alleen wat betekent kenteren?, ik heb er nog nooit van gehoord... het klinkt wel leuk overigens:P mooi geschreven , ik heb weer genoten fijne woensdagavond Paul |
|