Tien jaar terug fluisterde ik je lieve oortjes vol over elfjes, kabouters en engelen,
die ik had bevolen om jou altijd te laten voelen dat er iemand is die van jou houdt.
Echt..., ik heb niet gelogen over de engelen die bij jou zijn,
ik had ze nog zo gesmeekt om zorg te dragen voor jouw grote en kleine pijn.
Maar tegen zoveel slechtheid kon zelfs de grootste engel zich niet verweren,
toen ooit, ergens, iemand jouw kinderlijke onschuld heeft genomen en jouw ziel zo diep moest bezeren.
Ik heb het gezien: jouw schreeuwend stille, onbegrijpelijke, razende verdriet,
de onzichtbare stroom tranen waarvan je zelfs nu nog steeds denkt dat niemand ze ziet.
Wie heeft het zonlicht uit jouw kinder ogen ontnomen?
wie heeft gemaakt dat jij nooit meer over kabouters en engelen kan dromen...?
Misschien, eens, op een dag, zal je moed vatten om je van de muur te ontdoen die jouw ooit zo warme hart nu omsluit met kilheid,
tijd zal het leren maar tot die tijd,
zit jouw pijn gevangen in het demonische duistere doolhof in je hoofd waar je niet uit kan worden bevrijd.
my little baby angel, be strong....