Alleen, alleen met haar drie kinderen
Op straat gezet, “alles is over”
zei haar man neerbuigend, haar niet aankijkend
en zij probeert sterk te zijn voor haar kroost
Maar vergeet haar zelf en zoekt geen troost
Het raakt mij diep, maar ik kan het niet
Ik kan haar niet helpen, ik ben zelf te zwak
Woonruimte kan ze nog niet vinden
De gemeente verleent geen urgentie
Kan er niet bij, bij zo’n beleidsintentie
Haar man wil in de woning blijven
en heeft liever dat zij vertrekt
De kinderen mag ze hebben, ja mag?
of noem je zoiets gewoonweg asociaal?
Ik kan er niets anders op zeggen als “Abnormaal”!
Ze hebben beiden hun fouten gemaakt
en twee vechten twee schuld
Wat is dat toch rond het dertigste jaar,
de een na de ander gaat maar van elkaar af
Lijkt wel in de mode ze volgen elkaar op een draf
Dit vind ik zo erg en triest
En ik mag hopen dat dit virus ons zal overslaan
Dat wij wel “tot in den dood elkaar zullen lief hebben”
Ook bij ons is het niet altijd rozengeur en maneschijn
Maar laten we hopen dat we nog lang samen een gezin zullen zijn….
maria : | Zaterdag, mei 08, 2004 00:44 |
zo waar wat je zegt en wijs al is dat niet bij iedereen hoop dat jij nog lang in geluk mag leven in vele jaren als gezin mag beleven trusteknuffie en liefs, maria |
|
christina: | Zaterdag, mei 08, 2004 00:34 |
zo ist meis het kan ook niet altijd rozengeur en maneschijn zijn maar er zijn grenzen dikke knufff meis en heel veel geluk toegewenst slaap lekker mam |
|
Auteur: -- Calimero -- | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 08 mei 2004 | ||
Thema's: |