de pijn word minder..
als de tijd verstrijkt..
wat dus niet blijkt..
dat hoor ik iedereen zeggen..
ik wil mijn hoofd neer kunnen leggen..
en niet meer aan jou denken..
waarom moest jij mij ook zo een geluk schenken..
dan had ik nu niet aan je gedacht..
maar ik had je misschien veracht..
ik moet denken.. aan je huis..
mijn eigen thuis..
wij samen.. jou huis..
daar voelde ik me altijd zo pluis..
jullie bank.. en het hoekje wat ik me had toege-eigend..
maar helaas.. het was niet blijvend..
jullie fotomuur..
waarom was het nu niet van lange duur?
je was van mij.. waarom kon het niet altijd zo zijn?
wat ging er mis.. waarom liet je mij zo in de steek..
ik zag het aan je.. je zag al zo bleek..
je liep met iets rond, maar wilde niets kwijt..
denk je soms dat je me hiermee verblijd ?
of mijn horizon mee verwijd ?
mijn gevoel houd me voor de gek..
soms denk ik dat het niet meer trek..
dan weer blij.. dan weer klote..
mijn hele wangen zijn verschoten..
van mijn zoute tranen..
ik wil niet huilen..
ik wil het liefste mijn hartje inruilen..
voor een heel en compleet hart..
dat is juist wat mij ook werward..
mijn stomme hart.. zo gebroken.. en oh zo teer..
ik wil het noooooooit meer weer..
zo een pijn.. en verdrietigheid..