Janos en Juliska
Ik zie ze als ik s`avonds mijn ogen sluit
Ik krijg ze mijn gedachten niet meer uit
Twee oude mensen getekend door de tijd
Gebogen, maar niet gebroken in hun strijd
Ik zie ze in hun versleten plunje lopen
Oude kleren zonder nieuw te kunnen kopen
Hun varken en een paar kippen op de stok
Hun huisje, wij noemen dat een schamel hok
Ik zie ze als ze zwoegen op weerbarstig land
Zonder machines ,alles doen ze met de hand
Ik zie ze moeizaam lopen tegen de heuvel op
Haar gekromde rug en zijn verweerde kop
Ik zie ze zitten, vermoeid van weer een dag
haar rimpelig gezicht en haar altijd lieve lach
Ik hoor haar stemgeluid, ze spreekt Hongaars
Dat ik het niet begrijp, lapt ze aan haar laars
Ik zie ze s`morgens als mijn ogen open gaan
Het voelt dichtbij, al leven ze ver hier vandaan
In een klein bergdorpje in het Roemeense land
Ik zou hen willen dragen in mijn warme hand
Ik zie hoe ze van hun armoe ook nog delen
Ik voel de berusting in hun moeitevolle leven
Ik proef tranen als het afscheid weer komt
Een brok in mijn keel, mijn stem is verstomt
Ik zie hun pijn, en sla mijn armen om hen heen
Nog één keer en dan laat ik hen weer alleen
Ik leg hun handen in die van Vader hierboven
Hij is ook hun Vader, dat mogen ze geloven
**********
dit gaat over twee straatarme oude mensen in Roemenië die door de overheid aan hun lot worden over gelaten tot de dood er op volgt.Ik bezoek ze ieder jaar in de wetenschap dat ik ze misschien niet meer zal terugzien.Ze kunnen niet lezen en schrijven en hebben geen telefoon dus communiceren is moeilijk.Maar hun blik in de ogen als ik kom vergoed alles.
Níka: | Zaterdag, mei 08, 2004 09:07 |
Goeiemorgen H.J., Ik weet precies wat je bedoeld. Ik herken het gevoel; Je hart breekt en valt uiteen in onmacht en frustratie, iets te willen doen, iets bijdragen om zo het leed.. te verzachten.., mee te willen dragen maar woorden én daden schieten altijd tekort wanneer ik leeg achterblijf... en de onrechtvaardigheid ..blijft.. Liefs en sterkte, want het went nooit, NÃka. |
|
shelob: | Vrijdag, mei 07, 2004 14:18 |
prachtig en heel herkenbaar ben ook in Roemenie geweest, er is daar zoveel armoede en ellende, maar de mensen zo warm en dankbaar. | |
Green eyes: | Vrijdag, mei 07, 2004 13:54 |
Nu kan ik het geloven dat dit geen verloren zaak was, hier kan je weleens 5000km voor rijden ;) er schuilt een warm hart in je,HJ kussssssssss liefs Marina ;) |
|
maria : | Vrijdag, mei 07, 2004 13:42 |
spiegeling van doorleefde ogen van janos en juliska weerkaatst door jou zo invoelbaar geschreven met stille bewondering gelezen liefs, maria |
|
Luijkx: | Vrijdag, mei 07, 2004 12:53 |
Echt een ontzettend mooi gedicht! En zo waar! Velen beseffen het niet, maar eigenlijk hebben wij het hier heel erg goed! Niemand weet hier wat echte armoede is! Super geschreven, ben er ff stil van! Liefs, Laura |
|
Oorlam: | Vrijdag, mei 07, 2004 12:51 |
aangrijpend verhaal, .. aai, |
|
Irdana: | Vrijdag, mei 07, 2004 12:13 |
zou aan jou voor hun mee willen geven wat hun blijdschap gaf in hun leven maar daar ik hun helaas niet ken vraag ik aan hun herder hier boven waar zij eens weer thuis zullen komen hun de levensjaren die zij nog zullen gaan zij die zonder pijn en ziekte mogen vergaan je mooie maar trieste gedicht mooi verwoord lieve groetjes irdana |
|
Danty.nl: | Vrijdag, mei 07, 2004 11:23 |
.............................................................JA................................................. | |
de nifter: | Vrijdag, mei 07, 2004 10:29 |
hee j... ja soms zit berusting in vreemde dingen |
|
bieke: | Vrijdag, mei 07, 2004 10:19 |
Prachtig geschreven heel aandachtig gelezen, en volgend jaar zie je ze vast weer. Liefs Bieke, |
|
Jannie Hoogendam: | Vrijdag, mei 07, 2004 10:01 |
Ik ben er echt stil van... Jouw opbservatievermogen en inlevingsvermogen is zo groot, dat je de lezer meesleept in dit gebeuren. Een top-gedicht Hendrik Jan lieve knuffels van Jannie |
|
Auteur: H.J. | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 07 mei 2004 | ||
Thema's: |