Poëzie drijft door mijn ziel
Vanaf de dag dat ik viel.
Ik stond op,
Maar poëzie bleef in mijn kop.
Tot op de dag van vandaag
Schrijf ik graag
Over de dingen die ik voel
Of hoe ik iets bedoel.
Over liefde en pijn
Of over bij iemand te willen zijn.
Over vriendschap en het leven
En liefde willen geven.
Hoe is de poëzie bij mij naar binnen gekropen
En mijn ziel ingeslopen?
Het gedicht vloeit uit mijn pen,
En zorgt dat ik mijn leven erken
Als een geschenk van een hogere macht
Die mij naar dit niveau bracht.
Poëzie is mijn lust en leven,
En zal het nooit meer opgeven.
Deze ode aan poëzie
Schrijf ik omdat ik de dingen anders zie,
Te danken aan het geschenk dat ik kreeg
En nooit meer uitveeg.
Zonder poëzie weet ik niet wat ik moet,
En dat doet mij erg goed.
Een gedicht over alles wat mij binnenkomt
Dat soms mensen verstomt.
Mensen waarderen wat ik doe,
En al ben ik soms erg moe,
Inspiratie gaat boven slaap,
Hoe erg ik ook gaap.
Als woorden mij inkomen,
Kan daar alleen een gedicht uit voortkomen.
Nee ik geef het nooit meer weg,
En luister goed als ik zeg;
Poetry made me see the value of life
And made me throw away my knife.
30-04-01