Waarom gebeuren zulke dingen?
Hoe zijn ze er ooit op gekomen?
En persoon die zoiets doet, kan die daar alleen van dromen?
Hij laat je achter met zoveel vragen.
Je weet gewoon niet waarom.
Je probeert het te vergeten want het doet pijn.
Juist daarom!
De pijn daarvan is gewoon ondragelijk.
Maar de pijn die ik zelf veroorzaak voelt goed.
Het vertelt me dat ik nog leef.
Vooral door het zien van bloed.
Het klinkt misschien freaky.
En misschien is dat het ook wel.
Maar ik kan gewoon niet zonder.
Anders wordt het mijn vaarwel.
Mijn vaarwel van de aarde.
Afscheid nemen van alles en iedereen.
Maar ik ken dat gevoel en dat wil ik niemand aandoen.
Of ben ik nou echt zo’n oen?
Een oen die alles verkeerd ziet of juist niet?
Een oen met zoveel verdriet.
Verdriet om alles wat er gebeurt is.
En waar ik nog aan moet denken.
Want dat denken dat kan ik niet voorkomen.
Elke nacht is het wel raak.
Dan lig ik weer wakker.
Ik hou het vast met een haak.
Ik hou het onbewust vast met een haak.
Want eigenlijk wil ik het helemaal niet!
Maar toch denk ik er veel aan.
En dat doet me dan zo’n verdriet.