Het diepst van de nacht
De volslagen zwartheid
Die me verdooft
Is niet duister genoeg
En de maan glimlacht
Zacht pastel
Ademt haar gezicht troost
Die mijn ziel verschroeit
En de sterren twinkelen
Als lachende kinderen
Die naar me knipogen
In bulderende hoon
En de zon komt op
die de duisternis verjaagt
In een vlucht
Vol schaamte
En de wereld draait
Blauw en groen
Een waar paradijs
Zonder genade
Klok, waarom sla je
De uren weg
Als stof uit een vloerkleed
Vergeten en ongewenst
Ik luister
Maar ik hoor je niet
Ik kijk
Maar ik zie je niet
Mijn herinneringen
Zijn versplinterd
Onder het immer klimmend tij
En de altijd dalende golven
Ik luister
Maar ik hoor slechts de volgens zingen
Ik kijk
Maar ik zie slechts de bloeiende bloesems
Het is lente
*telkens weer*
En het land explodeert
*telkens weer*
In veelkleurige vreugde
*telkens weer*
Vloeit oud naar nieuw
*telkens weer*
Wolken, waarom zijn julie het slechts die huilen?