Gelukkig zijn,
een leven zonder pijn.
Gelukkig voelen,
alles lijkt weg te spoelen
Liefde en genegenheid,
tederheid en geborgenheid.
Is dat dan voor mij ineens ontzegd?
Is dat dan niet langer voor mij weggelegd?
Is het mijn eerlijkheid,
of is het mijn openheid?
Die me dit leventje heeft gegeven?
Die me in dit donker kamertje laat leven?
Soms enorm zwaar is het om dragen,
ik blijf me dan ook steeds afvragen,
waaraan ik deze hel heb verdiend,
waarom al die levensjaren hebben gediend.
Weer een eindeloze kille lange nacht,
niemand die ik verwacht of op me wacht.
Weer een ellenlang eenzaam weekend,
't zoveelste dat ik heb gekend.
Hopelijk blijft de zon niet te lang weg...