Ik teken lijn na lijn
dromend van een leven
dat kleuren wil geven
in vlakken van zijn.
De wervels en wendingen
die elk moment tollen
door de ruimte rollen
en de lichtjaren bezingen.
Mijn handen zijn dieren
die graven en vorsen
die tillen en torsen
en ontdekkingen vieren.
Kunst is niet wat ik teer
maar wat ik te buiten stel
bevrijd van kommer en kwel
beadem en verder leer.
Als vader geef ik vormen
aan materie die mij doopt
er fantasie aan knoopt
en luchtig lacht om normen.
Een gedachte slechts, een idee
is voldoende om te weten,
om al het moeten te vergeten
en voorbij te gaan aan nee.
The unreachable: | Woensdag, april 07, 2004 12:50 |
Ow, maar wacht eens..hmm..t'gaat veel dieper..sorry if I misjudged your poem..it's about you being a father I think...Anyway, it's still a great poem..It's very deep ;-) | |
The unreachable: | Woensdag, april 07, 2004 12:48 |
Wauw! Erg mooi gedaan! Ik teken ook graag, ik zie het als de kunst om je gevoelens te uiten, om jezelf de vrijheid te gunnen..Very nice!! I like the way you write..Keep it coming! | |
Anton van Amerongen: | Dinsdag, april 06, 2004 22:33 |
Je hoeft niet te buigen, lieve Maya. We kunnen elkaar beter als gelijken in de ogen kijken. Kus, Anton |
|
MayadeBij: | Dinsdag, april 06, 2004 22:25 |
;) RRRRRROAAARRRRRR | |
MayadeBij: | Dinsdag, april 06, 2004 22:24 |
Voor jou buig ik dan misschien nog nèt.. kus. | |
Auteur: Anton van Amerongen | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 06 april 2004 | ||
Thema's: |