droom van de stilte
de droge tranen van verdriet
die nooit mijn binneste verlieten
zijn droeveriger dan
de tranen die ik ooit wel stromen liet
de emoties in mijn hart
zijn niet te plaatsen
ze maken me zo verward
de stilte luid weerklinkt
de spinsels van de gedachten
maken mij zo verward
ze spreken elkaar tegen
en niets wordt meer geloofd
wordt een dag nog steeds geboren
als ik mezelf steeds zo verlies
in verdwenen stilte
werd mij zoveel ontnomen
zacht gefluister
leiden mij door het duister
waar mijn dromenregen
als een deken omsluieren zal
en mijn morgen breekt...