Ik kan het niet geloven.
Dat ik nog steeds zielsveel van je hou.
Na al dat ruzie maken en nutteloos beloven.
En toch blijf je zo doen, het draaid alleen om jou.
Je houd geen rekening met wat ik voel.
Ik heb je dat al duizend keer willen uitleggen.
Maar je hoort me niet of weet niet wat ik bedoel.
Ik weet niet meer wat te doen en durf niks meer te zeggen.
Want het is nooit goed, ik kan nooit iets goed doen.
Ik geef om je, wil je beschermen er voor je zijn.
Ik heb je nodig om te huilen en praten net als toen.
Maar dat gaat niet en het doet zon pijn.
Ik voel je nog altijd om me heen.
Ik denk alleen aan jou en hoor je stem.
Je zou moeten weten hoeveel ik voor je ween.
Overal waar ik ga of sta denk ik aan hem.
Zoveel herrineringen,van de kleinste tot de simpelste dingen.
Ik kan ze niet vergeten en niet verdringen.
Ze blijven door men hoofd spoken.
Ik heb vele vrienden ben bijna nooit alleen.
En toch voel ik me eenzaam, kheb een leegte in mij.
Jij maakte me gelukkig, volledig en blij.
Sinds je wegging nam je dit met je mee.
De tijd verstrijkt,men tranen vloeien mee met de zee.
Een zee van pijn en verdriet om jou die doorheen me vloeit.
Alles waar ik zoveel om gaf is nu iets die me nu niet meer boeit.
Ik geef alles op, ik heb geen zin meer.
Want leven zonder jou doet zon zeer.
Je kan me niet begrijpen, en zal het mss nooit weten.
Hoe het voelt om iemand zo graag te zien.
Jij zult me waarschijnlijk al zijn vergeten.
En hebt nog herrineringen heel mss.
Ik hoop al niet meer, al men hoop is voorbij.
Ik blijf slechts een vage herrinering voor jou.
Ik vraag me nog steeds af waarom.
Maar dat heeft echter geen zin.
Omdat jij niet begrijpt hoe erg ik je bemin.
Het doet er nu toch niet meer toe.
Ik weet alleen ik ben het moe.
En voel me zo alleen zonder jou.
Ik mis je zo!!! (kon je maar één dag voelen wat ik voel voor jou)