Piloot neergestort hoorde ik in het kort.

Toen op de Kabelkrant het bericht,
mijn denken was nog niet gericht.

Misschien kende ik hem wel,

maandagmorgen kwam het rinkelen van de bel.

Toen ik De Telegraaf had

opengeslagen

begon het te dagen.

Ongeloof was het eerste wat boven

kwam,

er was veel wat ik in mijn gedachten

meenam.

Ik pakte maandagmorgen de

telefoon,

maar er was alleen een

overgaanstoon.

In gedachten hoorde ik opnemen

met zijn naam

maar dat was een hersenspinsel;

en ik staarde door het raam.

Trots liet hij oude auto's zien,

na renovatie weer als nieuw nadien.

Ook de Camper waar ze vaak mee op

vakantie gingen,

maar dat zijn mooie herinneringen.

Ja, de verbouwing van het huis

was al een tijdje een "kruis".

't Mocht niet worden zoals ze

wilden,

want 't was bij de gemeente waar ze

zo zwaar aan tilden.

Maar dan maar rechte muren,

't zou toch al lang genoeg duren.

Maar nu 't er dan eindelijk is van

gekomen,

is hij door een ongeluk uit 't leven

weggenomen.

Bij de ramen van de uitbouw

zit nu alleen maar zijn vrouw.

Als je nu door die ramen naar de

wolken kijkt

zal 't net zijn alsof het lijkt

of hij naar je knipoogt

en in gedachten je tranen droogt.

Het vervoer op de grond en in de

lucht

had zijn aandacht tot zijn

laatste vlucht.

Dag piloot, dag kameraad en ik weet:
dit is een "vlucht' die men niet gauw vergeet.