Daarnet had ik me even bezinnend teruggetrokken, mijn gedachte de vrije loop latend en denkend aan alles wat even kwam bovendrijven in mijn woelige gedachtezee vol woeste golven, een wirwar van zeewier en een mengelmoes van allerlei vissen. Jouw naam kwam steeds bovendrijven en zonk niet steeds opnieuw ver weg in de donkere holte van mijn achterhoofd, integendeel, je onvermoeibare ik dreef als olie op water.
Warm bloed klotsend in mijn hart…liefdevol. Af en toe een opgetogen vlammetje, een flits naar de vele herinneringen. Het lachen van hartsvriendinnen vult de kamer.Eindeloos gaat het verder op het ritme van ons hart.Even verdrink ik in de klotsende baren van de zee als waren het tranen.
Nu enkel nog Verdoken Vriendschap…vermoeid, als een kaarsje dat heimelijk dreigt uit te doven. Moeilijk verzet maar samen sterk! Subtiel sluipt ze opnieuw uit haar schuilplaats. Onze vriendschap sterft pas als we beiden heengaan en met onze vriendschap sterven wij.