Iets zegt me dat ik vechten moet,
iedere dag harder en harder
zodat ik overwinning kan zien
met gesloten ogen.
Maar hoe onderstelt men dat ik vecht
als mijn krachten reeds vervlogen zijn?
Momenteel begeef ik mij op een brug
die een keuze stelt tussen vluchten of vechten.
Het feit is dat deze brug langzamerhand
aan het begeven is.
Tijd is altijd tegen me gekeert.
Tijd is de vijand die ik niet bestrijden kan.
Had ik maar een sterk karakter,
dan zou ik een positieve toekomst zien.
Maar nu blijft alles vaag
en voel ik diep van binnen
een grote leegte ontstaan...