Duister pad…
Een duister pad voerde naar
daar, waar hij hoop verwachtte.
En daar een blanke ziel, voorwaar
naar hem zocht en lachte.
Hoe kon hij zo naïef zijn
dat hij het was, waarnaar het zocht.
Een ‘ probeersel’ te zoeken, zo rein…
hij, die zichzelf steeds had ‘ verkocht.’
Het pad zat in zijn hoofd gegrift
‘t kwam terug, hij liet het komen.
Maar hij bood geen tegengift
bleef dromen, steeds maar dromen.
willemmien
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 18 maart 2004 | ||
Thema's: |