MOTOR ONGELUK
Ik zit samen met jouw aan de tafel,
waar ik weinig zorgen beleef.
Ik genoot heel actief met jouw,
daar waar ik mijn leven voor geef.
Ik lig samen met jouw in bed,
waar ik veilig ben.
Ik stond midden in het leven,
daar waar ik mezelf herken.
Ik was samen met jouw op het werk,
waar ik alles kan geven.
Ik reed op de motor,
maar wat is dit nu voor een leven.
Ik loop rennend weg............
er is niemand om me heen, die bij me kan zijn.
Ik maak mijn passen steeds sneller,
mijn lichaam, het doet pijn.
Ik voel mijn adem, stokkend.... dan steeds weer sneller,
mijn hart raast door mijn keel, adrenaline door mijn lijf.
Ik bemerk verzwegen kwaadheid, weggestopt verdriet,
al mijn spieren staan op spanning en zijn stijf.
Ik woon in een vreemd huis,
vreemd voelt mijn lichaam, vooral mijn bekken en schaamstreek.
Jeetje wat heb ik een heimwee, heimwee naar mijn vroegere ik,
was het mijn eigen schuld omdat ik niet uitkeek?
Ik denk af en toe maar aan 1 ding,
om me heen zijn bossen.
Het is er donker en heel stil,
zou dat het probleem oplossen?
Ik ben bang,
bang om mijn schaamstreek en het vreemde gevoel.
Is dit het,
de rest van mijn leven waarmee ik het moet doen?
Ik durf nauwelijks mijn bekken, duim, schaamstreek en knie te betasten,
telkens weer confrontaties met beperkingen in het verschiet.
Gevoelsmatig is het steeds een strijd,
dat vreemde lichaam volgt mijn verstand niet.
Ik wil sporten,
mijn geest hunkert hierom.
Ik kan me nauwelijks remmen
en vraag hulp daarom.
Miek