Waarom...
overvalt me toch telkens weer die pijn.
Waarom...
wil ik zo graag bij je zijn.
Waarom...
die stekende pijn in mijn hart.
Waarom...
voel ik me telkens zo verward.
Waarom...
weer die verdomde tranen in mijn ogen.
Waarom...
mijn tranen die ik jou echt niet kan tonen.
Waarom...
weer overvallen worden,
door dat onmens groot verdriet.
Ik wil me niet wentelen,
in deze twijfel...
deze pijn.
Is het dan zo abnormaal,
dat ik zo graag bij je wil zijn.
De weinige tijd...
wij "samen".
Alsmaar korter,
alsmaar pijnlijker,
alsmaar minder gevoel.
Waarom...
kan ik niet meer alleen.
Waarom...
voel ik me toch telkens
eenzaam,
en verlaten.
Een gevoel...
wat ik langzaam maar zeker,
begin te haten.
Waarom...
is mijn liefde voor jou,
zo pijnlijk groot.
Een gevoel...
wat ik steeds verafschuwde,
als de dood.
Nog nooit in mijn leven,
mijn hart durven geven.
Waarom...
doet het me dan nu zo'n pijn.
Is het dan echt,
omdat ik niet bij je kan zijn?