Ik wil vluchten
Zet het op een lopen
Maar ontsnappen heeft geen zin
Je haalt me uiteindelijk toch weer in


Ik wil roepen
Hysterisch krijsen
Met mijn vinger kunnen wijzen
Dat je alle last zou dragen
Voor het verjagen
Van al mijn dromen


Ik wil roepen
Hysterisch krijsen
Maar je legt me het zwijgen op
Met een blik
Die boekdelen spreekt
En van mijn onzekerheid weet …

Ik wil wenen
Maar mijn tranen zijn opgedroogd
En worden niet meer gehoord
Het is nu een zeldzame soort
Van innerlijk verdriet
Zo zeldzaam
Dat niemand ze ziet

Ik wil al die woede kwijt
Diep vanbinnen voel ik het
Er is geen tijd
Niets meer maken
Alleen nog breken
Nee, kom nu niet smeken
Ik ben je naam al lang vergeten

Verdwijn
Vertrek meteen
Want je weet niets van de tranen die ik ween
Verdwijn
En kom nooit meer terug
Je bent die drug
Die me betere oorden liet zien
Maar dan ben jij dezelfde
Die deze vreselijke put voor mij delfde
Je verpletterde me als een of ander insect
Zonder enige waarde
Geen enkele vorm van respect

Ik verdien beter dan dat
Dus met jou heb ik het wel gehad
Ben het zo zat

Altijd maar nadenken
Mogelijke redenen bedenken
Maar het hoeft niet meer
We laten het voor deze keer
We vergeten al de zeer

Kom maar op
Probeer nog eens weer
Misschien doe je me volgende keer
Nog meer zeer

Nee,
Want ik laat het niet meer toe
Als ik kon
Wiste ik je uit mijn geheugen
Zelfs al die herinneringen
Dat me ooit opbeurden
Want ze doen me pijn
Ik kan niet meer tegen het eenzaam zijn
Dus verdwijn
En kom niet meer weer
Want ik weet
Elke keer …