Dat dan de wereld zou vergaan
Ik sloeg je de schrik om de arm
verliet je geel als blauwe plekken
en was toen spookachtig wit
rijp op het ochtendgras
Jouw keel sloeg deels dicht en
lucht verliet je strot als gemeentepils
geel en gorgelend stortte het
neer op het tapijt dat onder ons
Kunstgras was, glibberig groen
of de jungle van de dag als toetje
gellatine grabbelend naar houvast
als een gletsjer beklimming
Vlogen voor onze ogen vogels
hoog en droog leken niet te
beseffen dat de ruzie hier beneden
betekenen kon dat de wereld
zou vergaan
Over dit gedicht
| Auteur: Han Sterk |  
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 18 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||