als een mens alleen nog met een paar buisjes
en een luchtslang aan het leven hangt
dan sta je verlamd te kijken
naar wat eens leven was
dan denk je aan lange zomerdagen
van werken met zijn twee
dagen dat je kloeg omdat hij je
opjoeg en dat je niks goed doen kon
maar ook aan de dagen dat hij fier op je was
omdat je goed studeerde
en de eerste van de klas was
dan denk je aan de vele zinloze dingen
die hij gedaan heeft
en aan de zinvolle dingen
de handenarbeid voor zijn kinderen
dan denk je aan de dagen
dat hij in je eigen huis chauffage hielp leggen
en dat hij er je ongenadig van langs gaf
als je iets verkeerd deed
maar ook toen je jouw teleurstellingen
vertelde, je mislukkingen
en dat hij dan niets zei
maar je aan het werk zette en je dan bestoefte
een mens zit zo raar in elkaar
zo complex
geen dier
geen plant
maar een wezen dat zichzelf niet begrijpt
en dan denk je ook aan diegene die je lief hebt
die je zo graag naast je hebt
die ooit je hand plots vast had
zonder dat ze het zelf besefte
dan denk je aan die smalle frele hand
die je soms liefkoost
soms streelt
maar altijd opnieuw naar je grijpt
dan denk je aan de persoon die er bij hoort
aan de lieve gevoelige jonge vrouw
die je zo graag ziet
en dan denk je met een snik:
"zal ook zij ooit op zon manier doodgaan?"
Dan denk je zal zij me een kruisje geven op mijn sterfbed?
zal ze ooit aan mijn graf staan en huilen
omdat ze me mist?
zal ze aan me denken ooit als aan de man die ik was
voor haar?
Vele bittere en droeve gedachten komen dan over je
maar ook dankbaarheid omdat zij er is voor jou
je verlangt naar haar en wil haar beschermen, omarmen,
maar ook wegkruipen in haar, huilen als een kind
en je dan maar schamen tot ze zegt:
kom, tis niks, kom bij mij ik versta je wel
bij mij mag je zijn zoals je bent
zo heb ik je het liefste zegt ze:
niet de stoere held (die je zou willen zijn)
maar het kind in jou dat snakt naar mij
deze tekst werd aan mij gericht, het ontroerde me zo, dat ik hem heel graag hier wou zetten , als steun aan mijn vriend...