M'n moeder
Het zal eens niet zo zijn.
Waarom houd ze nooit op met die ongein.
Ja het gaat over m'n moeder.
Dat vuile loeder.
Ze blijft m'n leven dicteren.
Echt alsof ik nog iets van haar kan leren.
Ik heb voor meer hetere vuren gestaan dan haar.
Lachend keek ik richting het gevaar.
We hebben altijd ruzie.
Ze zit aan de grens van m'n frustatie.
Ik vind het thuis niet meer leuk.
Ze blijft maar zeggen dat ik alles verneuk.
Het liefst zou ik weglopen.
Maar ik heb geen geld om eten te kopen.
Nu ben ik genoodzaakt om hier te blijven.
En dit alles maar op te schrijven.
Hopend dat het m'n last zal verlichten.
Dat is de reden dat ik blijf dichten.
Reacties op dit gedicht
| cristien: | Zaterdag, februari 14, 2004 22:28 |
| hey mark wens je sucses enne doe het zelf beter als jou moeder nu |
|
| Flanieke: | Woensdag, februari 11, 2004 21:21 |
| Hey lieferd!! Wat een klote situatie voor je...heb je dichie zeer aandachtig gelezen en vindt het echt k*t voor jou... ik duim voor een betere tijd, in hoop op een betere band met je mams of dat je gelukkig kan worden op de plek waar je bent... net zoals je schrijft, het dichten helpt je om je last te verlichten... dus doorgaan met schrijven lieferd... sterkte!!!! liefs stephanie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mark Anema | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 11 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||