Denkt weer..
Op de grijze zerk schijnt het zonlicht.
Van wie is de steen om wie het gaat?
Kleine bruine blaadjes belemmeren het zicht
van de naam die erop geschreven staat.
Een vrouw of man, wie was deze persoon?
Was zij of hij gelukkig? Kinderen waren er?
Een belangrijk iemand, of heel gewoon?
Misschien dichtbij wonend of van ver?
Zijn hand schuift het bladerdak opzij,
en leest het voor zichzelf hardop.
Een donkere wolk gaat langs de zon voorbij…
Een jochie van vier, een bloem nog in de knop.
Zijn hart breekt, denkt weer aan toen
Zijn ogen dwalen, barst uit in geween
Neemt alle bladeren tussen het dennengroen.
en legt het als een warme deken op de steen.
willemmien
bieke: | Woensdag, februari 04, 2004 09:40 |
Het blijft een moeilijke zaak, het omgaan met de dood. Mooi gedaan Willem Liefs xxx |
|
kokkie: | Dinsdag, februari 03, 2004 23:22 |
mooi weergegeven heel mooi je ziet het helemaal voor je liefs angela |
|
Irdana: | Dinsdag, februari 03, 2004 22:17 |
hier word ik echt weemoedig van zo op de late avond het doet mij weer even denken aan een jongetje van vier bij ons in de buurt die enkele dagen geleden over leden is aan ... ik wil het woord liever niet uit spreken,omdat ik het vreselijk vind maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel ik vind het leven soms oneerlijk maar ja,het is nu eenmaal zo en je gedicht vind ik mooi verwoord en dat ik er weemoedig van wordt is mijn eigen schuld,had ik het maar niet moeten lezen.!ik wens jou in ieder geva |
|
*Shanti*: | Dinsdag, februari 03, 2004 22:14 |
Een kind verliezen is, denk ik, het zwaarste wat er is. Heel ontroerend mooi verwoord! Liefs, namasté, Shanti |
|
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: klitty | ||
Gepubliceerd op: 03 februari 2004 | ||
Thema's: |