bij ’t zaaien van hun woorden
Ze hollen met de meute mee
en lijken zo gedwee te gaan
langs de afgekloven baan
van botten die bij dooiweer
liggen te verrotten onder bomen
waar in ’t voorjaar groene knoppen komen
en minstens een half jaar van het jaar
voedsel geven aan een paar dichters
die coupletten ploegen en zwoegen
bij ‘t zaaien van hun woorden
en meestal niet worden gehoord.
Hun woorden worden steeds vermoord
door ze acht’loos weg te maaien.
Maar is dat echt een hinder?
Welnee, een ieder smult er van
zo veel ie kan in de aan rijm zo arme winter.
Koos 3-2-2004