Soms kan ik alleen maar huilen van boosheid,
wanneer word ik van deze onrust bevrijd.
Langzaam voel ik de moed in mijn schoenen staan,
dat gevoel van machteloosheid laat je niet meer gaan.
Ooit lid van een gezin, het verleden,
waar we soms een ieder ander meden.
Nu moet een ieder zelf verder met leven,
waaraan nieuwe kansen, maar ook angsten kleven.
Zouden eigen wortels ooit weer groeien,
ooit weer als kind mogen bloeien.
Het volwassen leven raakt je aan,
en het kind zijn moet je laten gaan.
Maar huilen mag nog je nog steeds om verdriet,
daarbij vergeet je je leed als kind niet.
"Papa ik hou veel van je en sta nog altijd aan je zij,
hou je alsjeblieft ook een beetje van mij"?

Je dochter