Zal deze pijn mij ooit verlaten
De pijn om niet iedere dag bij ze te zijn
Dan de angst dat ze mij gaan haten
Kijk in die lieve ogen alles warm en fijn
Moet ik leren leven met deze onmacht
Niet even kunnen kijken of ze lekker slapen
Nu lig ik wakker in het midden van de nacht
Probeer de moed bijeen te rapen
Denk er aan het klinkt als dirk lacht
Zo dubbel voel ik me zo verlost maar zo verbannen
Het werd te veel van onzin tot gevecht
Nu mis ik mijn kleine mannen
Nu mis ik het woord dat Daan steeds heeft gezegd
voor die jongens ben ik nog steeds hun pappa
maar wordt ik straks niet meer dan een verre man
wie lacht er straks nog om hun lieve grappen
in mijn hoofd ik zal het altijd horen “pappa” zovaak ik kan
niets kan dit gevoel ontnemen niemand van deze tijd
ik zal altijd onvoorwaardelijk van ze houden een voor een
want ik blijf hun echte vader dat is een feit
ik zal het missen die fijne stemmen om me heen