Het leven tegen jezelf in je eigen gebouwde gevangenis,
bang geworden voor de liefde omdat dit zo verwarrend is.

Diep van binnen al die pijn,van buiten toch zo stoer en sterk,
bewijzen voor de wereld maar je weet dat dit niet werkt,

Starend naar het plafond voel je je altijd weer alleen,
je gedachten gaan 1 kant op maar daar wil je juist niet heen.

Langzaam sluit je je ogen en je voelt gelijk de pijn,
hoe zou zij zich voelen? Hoe zou het met haar zijn?

Tot je op een punt komt dat je het helemaal zat bent,
dwars door de pijn heen gaat en niet langer weg rent.

Veranderen in een vogel, gaan waar de wind je brengt,
niet denken aan problemen even vergeten wie je bent.

Toch moet je een keer terug de feiten onder ogen komen,
de druk die word steeds zwaarder je verlangt terug naar je dromen.

Het punt van breken komt, maar mij krijgen ze niet klein,
de hoop op echte liefde overtreft alle pijn.

Zolang ik droom is er hoop dus geef ik niet op,
de dood is zo ver weg en dat is het punt dat ik pas stop