toen ik je ontmoette had je een wolk voor me gemaakt,
die wolk zijn we samen opgeklommen om boven de zevende hemel uit te komen.
maar te laat merkte ik dat jij al van de wolk was afgestapt,
en op je eigen wolk bent verdergegaan.
vanaf mijn zevende hemel vallen door de wolk mijn tranen.
De regendruppels op de grond zijn symbool van mijn verdriet,
ooit zal ik ook net zoals mijn tranen weer op de grond terechtkomen,
de weg is lang en eenzaam,
en niemand die mij kan vertellen hoe lang het duren gaat.
maar als ik er terechtkom,
dan zal ik kunnen gaan bouwen aan mijn nieuwe wolk.
Die hopelijk dan niet meer neer zal dwalen
op mijn eigen tranen.