Jij denkt dat ik niet zeker ben van wat ik wil..
Maar nu meen ik het, het moet afgelopen zijn,
ik kan hier niet meer tegen..
Geloof me nu maar..
Als je echt om me geeft,
laat je me nu gewoon met rust..
En dank niet dat ik je niet wil zien als een vriendin,
ik kan het gewoon niet..
Alles wat ik zie, hoor of luister,
het herinnert me aan jou..
Ik wil je vergeten maar hoe kan dat nou?
En de vele dingen die je dan tegen me zei,
waren die dan niet waar?
Zo'n verdriet dat alsnog overblijft,
nu ik je niet meer spreek,
gaat dat ooit nog over?
Waar blijven de antwoorden..
Krijg ik die ooit nog?
Telkens denk ik weer je moet het niet opgeven,
blijf hoop houden,
wat heeft het voor zin vraag ik me later af..
Zo'n knap meisje dat jij hebt,
daar kan ik nooit tegenop..
Dus probeer ik je te vergeten,
maar jij denkt dat ik nog wel bijdraai,
nog wel verander van mening,
dat ik het niet meen..
Maar ik ben er zeker van,
dat dit het beste zal zijn..
Dus ik meen het..
Het is beter zo..