Jouw vriendschap is uniek.
Ontstaan bij de bron van
jouw glimlach,
sprankelend kolkt ze
verder door momenten
die ik eeuwig in m'n hartje koester.
Jouw verliezen betekend de dood,
de dood van ons riviertje.
zo oneindig dicht bij elkaar,
leid jij me steeds weer
door wegen van m'n leven.
Je geeft me je hand en
helpt me er elke keer bovenop,
door je blijdschap en spontaniteit.
Jij vangt m'n traantjes op
bij elke probleem,
en je woorden geven me moed,
moed voor het leven
moed om jou,
en onze prachtige oceaan,
die gegroeid is doorheen
de maanden,
en een eeuwigdurende vriendschap in m'n hartje
heeft gegrift...
** Ode aan Stijn Vranken **
* 11 january 2004 *