Gisternacht eindelijk echt gepraat,
al mijn hoop en kansen zijn vervlogen
sinds jij zei "Je moet me vergeten Renaat"
Ik heb nu wel eindelijk duidelijkheid,
maar ik kan het niet,
het is zo moeilijk met jou leven maar tegelijkertijd
zonder jou...
"Vind je het moeilijk om te werken met mij?"
Natuurlijk, ik ben nog steeds gek van je...
maar dat weet jij
Die stagiare, die ziet wel wat in jou..
"Het is een leuke meid, ze heeft wel iets"
Daar paradeert ze dan in haar korte rokje,
op het terras in de kou...
Ik kan haar simpelweg niet uitstaan
jaloezie speelt me parten
Hoe lang is de weg die ik nog heb te gaan?
Ik wordt er zo moedeloos van,
de wetenschap dat ik jou dagelijks zie...
Op die manier is het logisch dat ik je niet vergeten kan.
"Jij vind wel een leuke jongen, niet zo een als mij"
Maar ik wil jou..
ondanks de dingen die je zei.