STIL,
Het is stil bij mij van binnen.
En ik kan die stilte niet overwinnen.
O ja ik wil het wel maar ik kan het niet.
Het is als een droevig lied,
dat je alleen luistert op je kamer.
Je hoort en ziet dan niks meer.
En dan vraag je je af: waar is de heer?
Want je voelt je verdrietig.
En soms zo nietig.
Bij mij is het altijd zo van binnen in mijn hart.
Ik bewaarde het daar als een grote schat.
Maar nu weten mensen hoe ik me voel
nu is alles 1 grote warboel.
Ik redde het toch prima alleen?
Het zat toch vast in mijn gedachten?
Al lag ik vaak te huilen in de nachten?
Toch wil ik graag gelukkig zijn.
Zonder die verschrikkelijke pijn.
Ik ben nog zo jong.
Ik heb nog een heel leven.
Dat God mij heeft gegeven.
Maar ik kan niet blij zijn met mijn leven.
De dood laat mijn lichaam beven.
Vaak denk ik aan de dood.
Verlossing van mijn verdriet.
Maar ik weet zo gaat het niet.
Ook al denk ik dat niemand van me houd,
en laat alles mij koud.
God heeft een doel met mijn bestaan.
Dus hou ik me daar maar aan.
En bid ik om verlossing bij hem.
Want eens mag ik in het eeuwige leven zijn
zonder verdriet en veel pijn.