Het begin van het eind.

M'n schouders hangen vermoeit omlaag.
M'n handen ze trillen en ze beven.
En ik reageer erg traag.
Ik heb gewoon niks meer te geven.

Ik heb alles al gegeven.
Zelfs heb ik in m'n arm gesneden.
Het bloed gaat niet weg, maar blijft kleven.
En dat alles om die ene reden.

Pijn schiet door m'n hart.
Het maakt mij niks meer uit.
Ik ben dood voor m'n part.
Het word tijd dat ik m'n leven eigen sluit.

Ik verkramp van binnenin.
Het is niet veel,
Maar het is een begi.
Nu sluit het touw zich strak om m'n keel.

Het wordt tijd dat de wereld niet meer onder mij lijdt.
Met een sprong is het allemaal klaar.
Hierdoor beseffen ze misschien dat het me spijt.
.... Zucht, was dat maar waar ....