je weent en zit daar
stil voor je uit te kijken
Carla komt binnen en je lacht
of is het maar een gedacht
we verzorgen je goed
niet omdat het moet
maar omdat we je graag zien
zou dat helpen misschien
een hele middag heb je geslapen
je had het kou, weet wel dat
dit pakje van Suzanne komt
maar je bent kwaad
omdat François niet bij je is
hij zit daar hele dagen
steeds maar bij je te waken
wil je leven aangenaam maken
jij doet alsof je hem wil kraken
je zoon, vriend en dokter
moeten het iedere keer ontgelden
je zegt : ik zie ze zelden
maar dat is niet waar
ze zijn iedere keer voor je daar
soms heb je heldere momenten
maar die zijn er maar zelden
is er dan niemand die het ziet
ook wij hebben verdriet
Wheelgranny: | Dinsdag, januari 06, 2004 23:49 |
En ook nog: "Tussen anderen toch alleen", is ook nog een gedicht van mij over dementie! | |
Wheelgranny: | Dinsdag, januari 06, 2004 22:02 |
Moeilijk hè, Ivoke! Toch zullen er ook mooie momenten voorkomen in die dementie! Om dat te kunnen zien, moet je wel over de zeer verdrietige en kwetsende momenten kunnen heen stappen. Maar als je je bedenkt, dat de dementerende er zelf niets aan kan doen, dan doet het nog wel pijn, maar kun je misschien zoeken naar de mooi dingen die ook gebeuren! Ikzelf heb het met mijn vader ervaren en er ook hier op de site over geschreven. Ik heb zelfs in zijn uitvaart het gedicht: "De wankel |
|
Auteur: Ivoke | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 06 januari 2004 | ||
Thema's: |